Zgłoszenie 2

Mika. · Początkujący

Plan zajęć wskazywał, iż następną lekcją jest algebra. Przedmiot, którego tak bardzo nienawidziłam. Wolnym, niepewnym krokiem podążyłam w stronę schodów. Pałętałam się kilka minut po opustoszałym korytarzu. Lekcja zaczęła się chwilę temu, dlatego też zostałam na nim sama.
-Pierdziele.- Machnęłam ręką, przysiadając na wysokim, marmurowym parapecie. Myślałam, jak nie to nie! Trzeba było zadbać, aby nowi uczniowie trafiali do klas! Nie miałam zielonego pojęcia, jak dostać się do pracowni matematycznej. Szczerze, nie zależało mi, aby zawitać na algebrę, wręcz cieszyłam się, iż na nią nie pójdę, a w dodatku, co najlepsze!, będę miała wytłumaczenie.
Wyjęłam z plecaka zeszyt, zapełniony bazgrołami. Wyjmowałam go zawsze, kiedy nudziło mi się. Z każdą taką chwilą zapełniałam w nim strony, coraz to nowymi rysunkami.
Byłam niesamowicie niedokładna, powierzchowna, takie też były moje prace.
-Nie a lekcji?- Usłyszałam niski, męski głos. Podniosłam głowę i ujrzałam cholernie przystojnego blondyna z grzywką zaczesaną na prawą stronę.
-Skądże. Duchem jestem na algebrze.-Odparłam obojętnie. Nigdy nie popierałam wchodzenia w kontakt bezpodstawnie, ot tak. Nigdy dlatego nie rozmawiałam z obcymi, unikałam też wdawania się z nimi w rozmowy. Nie z przezorności. Po prostu nie widziałam w tym sensu.
-Co rysujesz?- Natarczywie, zaglądnął do notatnika, który szybko zdążyłam zasłonić.
-Dasz mi spokój? -Warknęłam, patrząc mu prosto w oczy.
-Niby dlaczego?
-Chociażby dlatego, iż nie odpowiada mi twoje towarzystwo.
-Mi za to bardzo odpowiada twoje.-Uśmiechnął się zawadiacko, wciąż myśląc, iż się z nim droczę.
-Dajmy na to, że mój chłopak ma dwa metry wysokości, metr obwodu bicepsa. Codziennie pakuje w siebie masę sterydów, a gdyby tego było mało na siłowni, codziennie wyciska 200 kilogramów. Jest pieprzonym anarchistą i nonkonformistą. Z chęcią kogoś zleje. Ty za to jesteś niski, krępy, a na twarzy obrzydliwie szpetny. Masz zapewne niesamowicie wysokie mniemanie o sobie, a długiego, jak mój mały palec u nogi. dlatego idź stąd, póki ja sama, mimo mojej malutkiej piąsteczki złamię ci rękę.-Zeskoczyłam z parapetu i zbliżyłam się na znaczną odległość do blondyna. Zaśmiał się histerycznie, zastanawiając się pewnie, co zrobić.
-No! Spadaj stąd!- Wykrzyknęłam, wymachując przy tym rękami. Dopiero, kiedy chłopak odszedł zauważyłam, iż przyglądała nam się pewna dziewczyna. Jej głowę porastały włosy, zafarbowane na zielono. Wszędzie miała mnóstwo kolczyków. Cicho się zaśmiewała.
-Szkoła idiotów.-Mruknęłam, niemogąc uwierzyć, iż przyjdzie mi tu spędzić jeszcze, co najmniej dwa lata. No.. chyba, że mnie ZNÓW wywalą.